Cando o inventor David Maiman saíu ao ceo, parecía responder a un vello desexo. Entón, por que a ninguén parece importarlle?
Temos jetpacks e non nos importa. Un australiano chamado David Maiman inventou un jetpack poderoso e fixo voar por todo o mundo, unha vez á sombra da Estatua da Liberdade, pero pouca xente coñece o seu nome. O seu jetpack estaba dispoñible, pero non un estaba apresurándose para conseguilo. Os humanos levan décadas dicindo que queren mochilas a reacción, e levamos miles de anos dicindo que queremos voar, pero realmente? mira para arriba. O ceo está baleiro.
As compañías aéreas están lidando cunha escaseza de pilotos, e podería empeorar. Un estudo recente descubriu que para 2025, esperamos unha escaseza global de 34.000 pilotos comerciais. Para aeronaves máis pequenas, as tendencias son similares. Os ala delta xa desapareceron. os avións ultralixeiros case non chegan a fin de mes. (O fabricante, Air Création, só vendeu un coche nos EE. UU. o ano pasado). Cada ano, temos máis pasaxeiros e menos pilotos. existe, pero Mayman non pode chamar a atención de ninguén.
"Hai uns anos, tiven un voo no porto de Sydney", díxome. "Aínda recordo que voei o suficientemente preto como para ver corredores e xente paseando pola zona da planta, algúns dos cales non levantaron a vista.Os jetpacks eran ruidosos, así que aseguro que me escoitaron.Pero eu estaba alí, voando en mochilas, non levantaron a vista.
Cando tiña 40 anos comecei a experimentar con voar todo o que puiden: helicópteros, ultralixeiros, planeadores, ala delta. Non é tanto unha crise da mediana idade, senón que por fin teño o tempo ou o tempo para facer o que eu tiña. Sempre quixen facer. Entón tentei facer parapente, paracaidismo. Un día, parei nunha pista de aterrizaje na estrada do país vitivinícola de California que ofrecía voos en biplano da Primeira Guerra Mundial. Non tiñan biplanos dispoñibles ese día, pero houbo unha Segunda Guerra Mundial. bombardeiro, un B-17G chamado Sentimental Journey para repostar, así que subín a bordo.Dentro, o avión parece un vello barco de aluminio;é áspero e áspero, pero voa suavemente e zumba como un Cadillac. Voamos durante 20 minutos sobre outeiros verdes e rojizos, o ceo estaba branco coma un lago xeado e parecía que estabamos facendo un bo uso do domingo.
Porque non sei o que estou a facer e non son bo para as matemáticas, nin para ler o vento nin para revisar esferas ou indicadores, fago todas estas cousas como pasaxeiro e non como piloto. Nunca serei un piloto.Seino.Os pilotos deben ser organizados e metódicos, eu non son unha desas cousas.
Pero estar con estes pilotos fíxome profundamente agradecido a aqueles que continuaron, experimentando e alegrando no voo. O meu respecto polos pilotos é ilimitado, e durante os últimos 10 anos, o meu profesor de primaria foi un franco-canadiense chamado Michael Globensky que ensinaba ultralixeiro. triciclo voando en Petaluma, California.Adoitaba ensinar ala delta, pero ese negocio estaba morto, dixo.Hai quince anos, o estudante desapareceu.Por un tempo, porén, aínda tiña clientes ultralixeiros: aqueles que querían voar como pasaxeiros. , e algúns estudantes.Pero ese traballo caeu moito.A última vez que o vin, non tiña ningún alumno.
Aínda así, subimos a miúdo. O triciclo ultralixeiro que conducimos era un pouco como unha motocicleta de dúas prazas cunha ala delta de gran tamaño unida a ela. Os ultralixeiros non están protexidos dos elementos: non hai cabina;tanto o piloto como os pasaxeiros están expostos, polo que levamos abrigos de pel de carneiro, cascos e luvas grosas. o ultralixeiro acelera rapidamente, e despois de 90 metros, Globensky empurra suavemente as ás cara a fóra e estamos no aire.O despegue é case vertical, como un papaventos que se tira cara arriba por un refacho de vento repentino.
Unha vez que saímos da pista de aterrizaje, a sensación era de outro mundo e completamente diferente á de estar sentado en calquera outro avión. Rodeados de vento e sol, nada se interpuxo entre nós e as nubes e os paxaros mentres sobrevoabamos a estrada, as granxas en Petaluma e cara a o Pacífico.Globensky gústalle abrazar a costa enriba de Point Reyes, onde as ondas abaixo son como azucre derramado.Os nosos cascos teñen micrófonos, e cada 10 minutos, un de nós fala, pero normalmente só estamos nós no ceo, en silencio, pero de cando en vez. escoitando unha canción de John Denver. Esa canción é case sempre Rocky Mountain High. Ás veces teño a tentación de preguntarlle a Globensky se poderiamos sobrevivir sen "Rocky Mountain Heights" de John Denver, especialmente tendo en conta que este cantautor en particular morreu voando nun experimento. avión en Monterrey, xusto antes de nós Sur, pero non teño agallas. Gustáballe moito esa canción.
Globensky veume á cabeza mentres esperaba no aparcadoiro dun supermercado Ralphs na árida cidade agrícola de Moorpark, no sur de California. Neste aparcadoiro é onde Mayman e Boris Jarry, os propietarios de Jetpack Aviation, dixéronnos coñecer. inscribímonos a unha sesión de adestramento do jetpack de fin de semana na que levarei e manexarei os seus jetpacks (JB10) con decenas de estudantes máis.
Pero mentres esperaba no aparcamento, só coñecín a outras catro persoas, dúas parellas, que estaban alí para unha sesión de adestramento. O primeiro foi William Wesson e Bobby Yancey, uns fornidos 40 anos de Oxford, Alabama, a 2.000 millas de distancia. estacionado ao meu lado nun sedán alugado. "Jetpack?"preguntaron. Eu asentín, paran e agardamos. Wesson é un piloto que voou case todo: avións, xirocópteros, helicópteros. Agora traballa para a compañía eléctrica local, voando helicópteros na zona e inspeccionando liñas abatidas. Yancey era o seu. mellor amigo e a viaxe foi tranquila.
A outra parella son Jesse e Michelle. Michelle, que usa lentes con montura vermella, está angustiada e está aí para apoiar a Jesse, que se parece moito a Colin Farrell e que traballou con Maiman e Jarry como cámara aéreo durante anos. un que rodou as imaxes de Mayman voando arredor da Estatua da Liberdade e do porto de Sydney. Dado que di "copia iso" en lugar de "si", Jesse, coma min, ten curiosidade por voar, voar xunto, sempre pasaxeiros, non pilotos. Sempre é quería voar nun jetpack, pero nunca tivo a oportunidade.
Finalmente, unha camioneta negra entrou no aparcamento e un francés alto e fornido saltou fóra. Este é Jarry. Tiña os ollos brillantes, unha barba e sempre estaba extasiado co seu traballo. Pensei que quería atoparse no supermercado porque o A instalación de adestramento do jetpack é difícil de atopar ou, aínda mellor, a súa localización é moi secreta, pero non. Jarry díxonos que fuéramos a Ralphs, traeríamos o xantar que queriamos, poñíao no seu carro e pagaría e levaríao ao Entón, a nosa primeira impresión sobre o programa de formación Jetpack Aviation foi a dun francés alto que empurraba un carro da compra por un supermercado.
Despois de que cargara a nosa comida no camión, subimos e seguímolo, a caravana atravesando os campos de froitas e hortalizas de Moorpark, asperseiras brancas cortando as fileiras de verduras e augamarinas. collemos o noso camiño poeirento a través de outeiros de limoeiros e figueiras, pasamos por cortaventos de eucalipto e, finalmente, cara a unha exuberante granxa de aguacate a uns 800 pés sobre o nivel do mar, Jetpack está situado no recinto da aviación.
É unha configuración sen pretensións. Un terreo baldío de dúas hectáreas quedou separado do resto da finca por un valado de madeira branca. No claro, aproximadamente circular, había moreas de leña e chapa, un tractor vello e algunhas dependencias de aluminio. Díxonos Jarry. que o labrego que posúe a terra era el mesmo un antigo piloto e vivía nunha casa enriba dunha serra. "Non lle importa o ruído", dixo Jarry mirando de esguello a colonia española de arriba.
No centro do recinto atópase o banco de probas do jetpack, un rectángulo de formigón do tamaño dunha cancha de baloncesto.Os nosos alumnos deambularon uns minutos antes de atopar o jetpack, que estaba colgado nun recipiente de transporte como unha colección de museo.Un jetpack é un obxecto fermoso e sinxelo. Ten dous turborreactores especialmente modificados, un gran recipiente de combustible e dúas asas: acelerador á dereita e guiñada á esquerda. máquina para entender.Parece exactamente como un jetpack sen perder espazo nin peso.Ten dous turborreactores cun empuxe máximo de 375 libras.Ten unha capacidade de combustible de 9,5 litros.Seco, o jetpack pesa 83 libras.
A máquina e todo o composto, realmente, son totalmente pouco atractivos e inmediatamente recórdame á NASA: outro lugar moi pouco atractivo, construído e mantido por persoas serias ás que non lles importa nada o aspecto. Situado nos pantanos e matogueiras de Florida, a NASA As instalacións de Cabo Cañaveral son totalmente funcionales e sen complicacións. O orzamento para o deseño de xardíns parece ser cero. Mentres observaba o voo final do transbordador espacial, chamoume a atención cada punto de inflexión debido á miña falta de foco en nada non relacionado coa misión en Cabo Cañaveral. man - construír novos obxectos voadores.
En Moorpark, estabamos sentados nun pequeno hangar improvisado, onde unha gran televisión reproducía imaxes de Jarry e Mayman pilotando varios avatares dos seus jetpacks. O vídeo mostra o seu voo en Nova York, ao sur de California, ao comezo da carreira de Fórmula 1 en Mónaco. .De vez en cando, un curto da película de James Bond Thunderball está cosido para un efecto cómico.Jarry díxonos que Mayman está ocupado coa chamada cos investimentos, polo que xestionará pedidos básicos.Con un forte acento francés, comenta cousas como aceleración e guiñada, seguridade e desastre, e despois de 15 minutos no encerado, está claro que estamos preparados para poñernos o equipo. Aínda non estou preparado, pero está ben. Decidín non ir primeiro.
A primeira peza foi unha roupa interior longa ignífuga. Logo uns calcetíns de la pesados. Despois hai uns pantalóns prateados, lixeiros pero ignífugos. Despois outro par de calcetíns de la pesados. Logo están os monos. casco. Resistentes ao lume. luvas.Finalmente, un par de botas de coiro pesadas demostrarán ser a clave para evitar que nos queiman os pés. (Máis información en breve).
Como Wesson é un piloto adestrado, decidimos deixalo ir primeiro. Subiu tres chanzos de valado de aceiro e esvarou no seu jetpack, que estaba suspendido de poleas no centro da pista. Cando Jarry o atou, apareceu Maiman. Ten 50 anos, está ben proporcionado, calvo, de ollos azuis, de extremidades longas e de fala suave. Recibiunos a todos cunha aperta de mans e un saúdo, e despois sacou unha lata de queroseno dun recipiente de transporte.
Cando volveu e comezou a verter combustible no jetpack, só se decatou do arriscado que parecía, e de por que o desenvolvemento e adopción do jetpack era lento. Mentres enchemos os depósitos de gasolina do noso coche con gasolina altamente inflamable todos os días, hai... ou pretendemos facelo. ser — unha distancia cómoda entre a nosa carne fráxil e este combustible explosivo. Pero levar ese combustible nas costas, nunha mochila glorificada chea de tubos e turbinas, trae a casa a realidade do motor de combustión interna. Só vendo verter queroseno a centímetros de Wesson. a cara era desconcertante. Non obstante, aínda é a mellor tecnoloxía que temos, e a Mayman levou 15 anos e ducias de iteracións sen éxito chegar ata aquí.
Non é que fose o primeiro. A primeira persoa rexistrada en patentar un jetpack (ou un foguete) foi o enxeñeiro ruso Alexander Andreev, quen imaxinaba que os soldados usaban o dispositivo para saltar por riba de muros e trincheiras. Nunca fixo o seu paquete de foguetes, senón os nazis. tomaron conceptos prestados do seu proxecto Himmelsstürmer (Tormenta no ceo), que esperaban que lle dase ao superhome nazi a capacidade de saltar. Grazas a Deus, a guerra acabou antes diso, pero a idea aínda vive na mente dos enxeñeiros e inventores. Non foi ata 1961 cando Bell Aerosystems desenvolveu a correa Bell Rocket Strap, un simple jetpack dobre que impulsou ao usuario cara arriba durante 21 segundos usando peróxido de hidróxeno como combustible. Unha variación desta técnica foi utilizada nos Xogos Olímpicos de Los Ángeles de 1984, cando o piloto Bill Suitor sobrevoou a cerimonia de apertura.
Centos de millóns de persoas viron esa demostración, e non se lle pode culpar aos humanos por asumir que chegan mochilas de reacción de todos os días. A imaxe de Maiman cando era un adolescente observando aos pretendientes flotando sobre o Coliseo de Los Ángeles nunca o abandonou. Crecendo en Sydney, Australia, el aprendeu a voar antes de aprender a conducir;Obtivo a súa licenza de piloto aos 16 anos. Foi á universidade e converteuse nun empresario en serie, e finalmente fundou e vendeu unha empresa como Yelp, e mudouse a California cunha ganancia inesperada para cumprir o seu soño de crear o seu propio jetpack. A partir de 2005 , traballou con enxeñeiros nun parque industrial en Van Nuys, construíndo e probando variacións aproximadas da tecnoloxía. Xogos Olímpicos).Ese foi o propio David Maiman.
As primeiras versións usaban 12 motores, despois 4, e estrelouse regularmente contra edificios (e cactos) ao redor do Parque Industrial de Van Nuys. Despois dunha semana pobre de voos de proba en Australia, estrelouse nunha granxa de Sydney un día e foi hospitalizado con graves queimaduras. Como estaba programado para sobrevoar o porto de Sidney ao día seguinte, foi dado de alta e sobrevoou brevemente o porto antes de estrelarse de novo, esta vez nunha bebida. Seguiron máis investigación e desenvolvemento e, finalmente, Mayman decidiu decidirse polos dous. -deseño do JB9 e do JB10. Con esta versión, a que estamos probando hoxe, non houbo incidentes importantes.
Non obstante, é importante ter en conta que Mayman e Jarry voan os seus jetpack case exclusivamente sobre a auga; aínda non idearon unha forma de usar tanto un jetpack como un paracaídas.
É por iso que hoxe voamos amarrados. E por que non estamos a máis de 4 pés do chan. É suficiente? Sentado no bordo do asfalto, observando a Wesson como se preparaba, pregunteime se a experiencia: voar 4 pés por riba. formigón: ofrecería algo así como voar de verdade. Aínda que gocei de todos os voos que fixen en todos os avións que probei, sempre volvín á experiencia que máis se aproxima ao voo puro e que realmente me sinto sen peso. estaba nun outeiro dourado na costa central de California, con herba mohair, e un home duns 60 anos estaba ensinándome a pilotar un ala delta. Primeiro, montamos o artefacto, e todo estaba en bruto e incómodo: un lío de postes. , parafusos e cordas, e ao final, estaba no cumio da montaña, listo para baixar correr e saltar. Iso é do que se trata: correr, saltar e flotar o resto do camiño mentres a vela por riba de min golpea o máis suave. fíxeno unha ducia de veces ese día e nunca voei máis de 100 pés ata a última hora da tarde. Atópome pensando todos os días na ingravidez, a tranquilidade e a sinxeleza de colgar baixo as ás de lona, o galope das montañas Mohair debaixo dos meus. pés.
Pero divago. Estou sentado nunha cadeira de plástico xunto ao asfalto, mirando a Wesson. Estaba de pé nos chanzos da valla de ferro, co casco ben posto, as meixelas xa formando parte do seu nariz, os ollos apertados no Ao sinal de Jarry, Wesson disparou os chorros, que ouveaban como morteiros. O cheiro está a queimar combustible para avións, e a calor é tridimensional. sombra dos eucaliptos, era como estar detrás dun avión ao comezar nunha pista de aterrizaje.Ninguén debería facelo.
Mentres tanto, Jarry estaba diante de Wesson, usando xestos e movementos da cabeza para guialo cara arriba e abaixo, á esquerda e á dereita. Aínda que Wesson controlaba o chorro con aceleración e guiñada, os seus ollos nunca apartaban os seus ollos dos de Jarry; boxeador con 10 golpes. Moveuse con cautela polo asfalto, a non máis de 4 pés de altura, e logo, demasiado rápido, rematou. Tal é a traxedia da tecnoloxía jetpack. Non poden proporcionar combustible suficiente para un voo de máis de oito minutos, aínda que ese é o límite superior. O queroseno é pesado, arde rapidamente e unha persoa só pode cargar tanto. As baterías serían moito mellores, pero serían moito máis pesadas, polo menos de momento. Algún día, alguén podería inventar unha batería a luz e a enerxía suficientemente eficientes como para facelo mellor que o queroseno, pero, polo momento, estás limitado ao que podes levar, que non é moito.
Wesson caeu na cadeira de plástico xunto a Yancey despois de esquivar o seu jetpack, ruborizado e coxeando. Voou case todos os tipos de avións e helicópteros, pero "iso", dixo, "foi o máis difícil que fixen".
Jesse fixo un gran traballo voando arriba e abaixo con bo mando, pero despois fixo algo que non sabía que debíamos facer: aterrou no asfalto. Aterrar no asfalto é rutina para os avións; de feito, aí é onde eles. adoita aterrar, pero coas mochilas a reacción, algo desafortunado ocorre cando os pilotos aterran sobre formigón. As turbinas a chorro que están nas costas dos pilotos soplan os gases de escape a 800 graos cara ao chan, e esta calor non ten onde ir, senón que irradiase cara ao exterior, estendéndose polo pavimento. como un radio de bomba. Cando Jesse se para ou aterra nos chanzos, o escape pode emitirse polos chanzos cercados e estenderse por abaixo. Pero de pé no chan de formigón, o aire de escape espállase na dirección das súas botas nun instante, e atacou os seus pés, as súas pantorrillas. Jarry e Maiman entran en acción. Maiman usa o control remoto para apagar a turbina mentres Jarry trae un balde de auga. Nunha xogada de práctica, guía os pés, as botas e todo de Jesse. O vapor. non sae da bañeira, pero a lección aínda está aprendida. Non aterrar no asfalto co motor en marcha.
Cando tocou a miña quenda, pisei os chanzos da valla de aceiro e deslicei de lado nun jetpack suspendido de poleas. Podía sentir o peso dela cando estaba colgada da polea, pero cando Jarry puxo no meu lombo era pesado. .O envase está ben deseñado para unha distribución uniforme do peso e unha xestión sinxela, pero 90 libras (seco máis combustible) non é unha broma. Hai que dicir que os enxeñeiros de Mayman fixeron un excelente traballo co equilibrio e a intuitividade dos controis. Instantaneamente, sentiuse ben, todo iso.
É dicir, ata as fibelas e as correas. Hai moitas fibelas e correas que encaixan como un traxe de paracaidismo, facendo fincapé no aperte das ingles. Antes de falar de calquera cousa sobre o apretamento da ingle, Jarry está explicando o acelerador, que está na miña man dereita. , dándolle máis ou menos combustible á turbina de chorro. O meu control da man esquerda é guiñada, dirixindo o escape do chorro cara á esquerda ou á dereita. Hai algunhas luces e indicadores conectados á empuñadura, pero hoxe conseguirei toda a miña información de Jarry.Como Wesson e Jesse antes que min, as miñas meixelas foron empurradas no meu nariz, e Jarry e eu atopámonos con ollos, agardando por calquera microcomando que me axudase a non morrer.
Maiman encheu a súa mochila con queroseno e volveu ao lado do asfalto co mando a distancia na man. Jerry preguntou se estaba preparado. Díxenlle que estaba listo. Os chorros acéndense. Parece un furacán de categoría 5 atravesando un sumidoiro. Jarry xira un acelerador invisible e imito os seus movementos co acelerador real. O son está cada vez máis alto. El xira máis o seu acelerador furtivo, eu xiro o meu. Agora o son está a un ritmo febril e sinto un empuxón na parte traseira da miña pantorrilla. .Din un lixeiro paso adiante e xuntei as pernas. (Por iso as pernas dos portadores do jetpack son tan ríxidas como os soldados de xoguete; calquera desviación é rapidamente castigada polo escape do chorro de 800 graos.) Jarry imita máis acelerador, doulle máis. acelerar, e logo vou deixando a terra aos poucos. Non é nada como a ingravidez. En cambio, sentín cada quilo meu, canto empuxe levoume a levitar a miña e a máquina.
Jerry díxome que fose máis alto. Un pé, despois dous, despois tres. Mentres os chorros rugían e o queroseno ardeu, rodei, pensando que era unha cantidade asombrosa de ruído e problemas para flotar a 36 polgadas do chan. A diferenza de voar en estado puro. forma, aproveitar o vento e dominar o soar, é só forza bruta. Isto é destruír o espazo a través da calor e do ruído. E é moi difícil. Sobre todo cando Jarry me fai mover.
Xirar á esquerda e á dereita require manipular o guiñada: o agarre da miña man esquerda, que move a dirección do escape do chorro. Por si só, é doado. Pero tiven que facelo mantendo o acelerador consistente para non aterrar. o asfalto como fixo Jesse. Non é doado axustar o ángulo de guiñada mantendo o acelerador firme mentres se mantén as pernas ríxidas e mirando para os ollos extáticos de Jarry. Require un nivel de enfoque de todo corazón, que comparo co surf de ondas grandes.( Nunca fixen surf de ondas grandes.)
Despois cara a adiante e cara atrás. Esta é unha tarefa completamente diferente e máis desafiante. Para avanzar, o piloto tivo que mover todo o dispositivo. Imaxina unha máquina de tríceps no ximnasio. Tiven que inclinar o jetpack (todo o que tiña nas costas) lonxe de o meu corpo.Facer o contrario, tirando do mango cara arriba, achegando as mans aos ombreiros, xirando os chorros cara aos meus nocellos, tirando de min cara atrás.Como non sei nada de nada, non vou comentar a sabedoría da enxeñería. ;Só direi que non me gusta e desexaría que fose máis como acelerador e guiñada: máis automático, máis sensible e menos probable. Queimar (pense que o soplete na manteiga) a pel dos meus becerros e nocellos.
Despois de cada voo de proba, baixaba as escaleiras, quitaba o casco e sentaba con Wesson e Yancey, traca e esgotado. Se este é o voo máis difícil que fixo Wesson, entón creo que estou preparado para pilotar o helicóptero. .Cando vimos que o Jesse estaba un pouco mellor, cando o sol se poñía por debaixo da liña das árbores, discutimos o que podíamos facer para melloralo e a utilidade xeral desta máquina. O tempo de voo actual é demasiado curto e demasiado difícil. Pero ese tamén é o caso dos irmáns Wright, e outros. O seu primeiro vehículo aéreo maniobrable era moi difícil de voar para calquera, menos para eles mesmos, e pasou unha década entre a súa demostración e o primeiro avión práctico para o mercado masivo que podería ser pilotado por ninguén máis. Mentres tanto, ninguén está interesado niso. Durante os primeiros anos do seu voo de proba, pasaron entre dúas autoestradas en Dayton, Ohio.
Mayman e Jarry aínda se atopan aquí. Fixeron o duro traballo de deseñar, construír e probar un jetpack que é o suficientemente sinxelo e intuitivo como para que un Rube coma min poida voar en condicións controladas. Cun investimento suficiente, poden reducir os custos significativamente. e é probable que tamén poidan resolver o problema do tempo de voo. Pero, polo momento, o campo de entrenamiento Jetpack Aviation ten dous clientes que pagan, e o resto da humanidade dálle á parella visionaria un encollemento colectivo de ombreiros.
Un mes de adestramento, estaba sentado na casa tratando de poñer fin a esta historia cando lin unha noticia de que un jetpack fora visto voando a 5.000 pés preto do aeroporto internacional de Los Ángeles. "O jet man está de volta", dixo. O controlador aéreo de LAX, xa que non foi o primeiro avistamento. Resulta que polo menos cinco avistamentos de jetpack rexistráronse entre agosto de 2020 e agosto de 2021, a maioría deles no sur de California, a altitudes entre 3.000 e 6.000 pés.
Enviei un correo electrónico a Mayman para preguntarlle que sabía sobre o fenómeno, esperando que este misterioso home de jetpack fose el. Porque creo que é un mozo moi responsable, está voando tan alto que parece contraintuitivo nun espazo aéreo limitado, pero, de novo, California non ten o récord que ten calquera outra persoa, e moito menos a capacidade de voar, cun jetpack.
Pasou unha semana e non teño noticia de Mayman. No seu silencio florecen teorías salvaxes. Por suposto que era el, pensei. Só el é capaz de tal voo, e só el ten o motivo. Despois de tentalo captar a atención do mundo a través de medios directos, por exemplo, vídeos de YouTube e anuncios no Wall Street Journal, viuse obrigado a facerse deshonesto. Os pilotos e controladores de tráfico aéreo de LAX comezaron a chamar ao piloto Iron Man, o home detrás da acrobacia actuando como o o superheroe alter ego Tony Stark, esperando ata o momento axeitado para revelar que era el.
"Gustaríame ter unha idea do que está a suceder en LAX", escribiu Mayman. "Sen dúbida, os pilotos das aeroliñas viron algo, pero dubido moito que fose un jetpack propulsado por turbinas a reacción.Simplemente non tiñan a resistencia para subir ata 3.000 ou 5.000 pés, voar un tempo e despois baixar e aterrar.Só eu creo que podería ser un dron eléctrico cun maniquí inchable que semella unha persoa que leva unha mochila jetpack".
Outro misterio delicioso acaba de desaparecer. Probablemente non haxa homes a reacción rebeldes voando nun espazo aéreo restrinxido, e probablemente non teñamos as nosas propias mochilas a reacción durante a nosa vida, pero podemos conformarnos con dous homes a reacción moi coidadosos, Mayman e Jarry, quen de cando en vez saen en Avocado Fly pola granxa, aínda que só sexa para demostrar que poden.
Cada obra de Dave Eggers está publicada por Penguin Books, £ 12,99. Para apoiar a The Guardian e The Observer, pide a túa copia en Guardianbookshop.com. É posible que se apliquen gastos de envío.
Hora de publicación: 27-xan-2022